poiima_imeras

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

  ΠΑΤΡΑ

Στὸ χῶμά σου φυτρῶσαν καὶ μαράθηκαν

τὰ πρῶτά μου τἀξέχαστα τὰ χρόνια,

γιὰ πρώτη καὶ στερνὴ φορὰ στὸ χῶμά σου,

στὸ περιβόλι τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πατρικοῦ

     Π Α Τ Ρ Ι Δ Ε Σ

                                          Στὸ μακάριο ἴσκιο τοῦ Tigran Yergate

Ἔχω τῆς λίμνης τὴ γλυκάδα καὶ τὴν πίκρα

Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα

Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ τὴ γλώσσα
τοῦ πουλιοῦ τ᾿ ἀηδονιοῦ

Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ἀνατολίτικα,
λυπητερά,
πῶς ἡ ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!

Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα κι ἂς τὸ πατοῦν οἱ ξένοι,
στοιχειὸ εἶναι καὶ μὲ προσκαλεῖ· ψυχή, καὶ μὲ προσμένει.

Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα ἴδιο στὴν ἴδια στράτα
στὰ μάτια μου ὅλο ὑψώνεται καὶ μ’ ὅλα του τὰ νιάτα.

Τὸ σπίτι, ἂς τοῦ νοθέψανε τὸ σχῆμα καὶ τὸ χρῶμα·
καὶ ἀνόθευτο καὶ ἀχάλαστο, καὶ μὲ προσμένει ἀκόμα.

Τῆς πόρτας του ἡ παλαιϊκὴ κορώνα, ὦ! νὰ ἡ καμάρα!
Μόνο οἱ χορδὲς τῆς λείπουνε γιὰ νὰ γενῇ κιθάρα