poiima_imeras

Μ’ αρέσει το φθινόπωρο που αλλάζει στην αράδα

θωριές η φύσις κι η ψυχή καημούς με γληγοράδα,

που πριν χορτάσεις σύννεφα, κακό κι ανεμοζάλη,

πάλι γελά ο ουρανός, ο ήλιος, τ’ ακρογιάλι,

που τώρα ίσκιο λαχταράς, περίπατο κι αέρι,

και τώρα ζέστη σε γωνιά μ’ ένα βιβλίο στο χέρι.

Χειμώνας και καλοκαιριά τ’ αταίριαστο ζευγάρι,

γεννήσαν το φθινόπωρο, μονάκριβο καμάρι·

το γέλιο έχει της μάνας του, του γέρου του τα φρύδια,

κι οι δυο το θρέφουν με φιλιά και χάιδια και στολίδια.

Με το τραγούδι ολάσβηστο

και ας δείχνεσαι, και ας είσαι,

με το τραγούδι ανάτειλε,

βασίλεψε· και ζήσε,

και σβήσε· στου ύπνου αξύπνητουγειρτός το σκληρό στρώμα,

στα κρύα σου χείλη ακόματραγούδι ας πνέει, ζωή.

Αν είναι η ψυχή μέσα σου

ψυχή σαν του προφήτη,

στα μάτια ας καθρεφτίζεται

σα φως του αποσπερίτη.

Μα ξέφευγε του αμάθευτου,

ο δαίμονας ο αρχαίος, πάντα άλλος κι όλο νέος,

κι όλο άπιαστος εσύ.

Ρυθμός ας είναι ο δρόμος σου

και ο λογισμός σου ημέρα,

Ένα γαλάζιο απόκομμα, κι απάνου -μόλις τα διακρίνεις-

δυο αραχνοσύγνεφα το χάος μού φέρνουν όλου τ’ ουρανού,

και μου ξυπνά κι εντός μου η πλάση η μικροσκοπική του νου

το πρόβλημα οραματικό της απεραντοσύνης.

Στο ’να χέρι την απολλώνεια λύρα

και στ’ άλλο τ’ ουρανού τ’ αστροπελέκι·

τρικυμισμένη σου η ζωή και η μοίρα.

Απ’ το κάστρο του Λόγου σου δε στέκει

μια πέτρα στο διαβάτη να σε κράζει·

—Φήμη, εσύ κάστρο τού έχτισες, και στέκει.—

Τη Σάτιρα κι ακόμα την ταράζει

το διάβα σου, απ’ την άβυσσο η φωνή σου

τη χαρά και το θάνατο μοιράζει.

Σαν το μάρμαρο, Αρχίλοχε, της γης σου,

λαμπερή και σκληρή, δεν τη χαλάει

Χάρος κανείς τη δόξα τη δική σου.

Ολόρθη με τον Όμηρο πλάι πλάι.

Απ’ το κανάλι οι πάσαρες με τ’ απλωτά πανιά

γυρίζουν πρίμα,

μας φέρνουν τα ζακυθιανά λουλούδια τ’ ακριβά,το πέρασμά τους γλύκανε κι εσένα, πικρό κύμα!

Και πιο καλοπιθυμητά και πιο φανταχτερά

κι από τα κρίνα,

πάσαρες γοργοσάλευτες, με τ’ άσπρα σας φτερά,

μας φέρνετε τ’ αγόρια μας απ’ τη μεγάλη Αθήνα.

Κι ανοίχτε, λιακωτά, χλωρά, φουντώστε, πασκαλιές,

του πόθου η σκόλη·

και σείστε τα μαντίλια σας ανάερα, λυγερές·

παραμονεύουν οι έρωτες· ετοιμαστείτε, μόλοι,

—«Ή τούτο ή εκείνο!»
Ψυχή μου, αποκρίνεσαι:
—«Όχι! Όλα, κορμί μου!». Το ζεις και το ντύνεσαι.
Γειρτή, σφιχτοχέρα, στης κάσας τον πλούτο,
μετράς. Μια η λαχτάρα. Κι εκείνο και τούτο.

Κ. Π

Ω Εσύ που μες στο ελληνικό ηλιογέννητο ακρογιάλι

του ονειρεμένου μάς θυμίζεις φεγγαριού το φως,

πώς παίρνει από το φέγγος σου μιαν άλλη δόξα πάλι

δοξασμένος ο στίχος μου, της χάρης σου αδερφός!

Ήρωες. Ο καθένας μού γυρεύει

στο τραγούδι μου να ζήσει.

Ο νους δεν το θέλει,

προτιμά να τους λατρεύει

στων ονείρων μου τους ουρανούς.

Οι στίχοι στην πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι,

απ’ της καρδιάς βυζαίνονται το άνθος μυστικά,

μέσα στο νου φυλάγονται, σα μέσα σε κυψέλη,

κι είναι στολίδια της χαράς, της λύπης γιατρικά.

Οι στίχοι στην πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι.

Όταν γλεντούμ’ ακούραστα του γάμου τις ημέρες

κι η νύφη σέρνει το χορό μπροστά καμαρωτή,

με στίχους την παινεύουνε παρθένες συμπεθέρες

και ζωντανεύ’ η όρεξη και ο χορός κρατεί

όσο γλεντούμ’ ακούραστα του γάμου τις ημέρες.

Και είναι αυγές που αχνοπεθαίνουνε

από κάποια χαμογέλια,

και γυρεύουν κάποτε

τα ηλιοβασιλέματα

πιο μεστό ένα φέγγος υστερνόν

από κάποια πρόσωπα, άνθρωποι!

Και των μυστηρίων των τρανών

οι προφήτες κυνηγάτορες

τους χορούς των αβυσσόκοσμων

και τις αρμονίες των ήλιων

θα είδαν και θα γρίκησαν

σε οραμάτων ξάφνισμα

σα χορούς καρδιών και στοχασμών·

σαν τραγούδι που έβαλε

μέσα του ένας μουσικός θεός

λόγια από μια γλώσσα ανθρώπινη!