poiima_imeras

Ήρωες. Ο καθένας μού γυρεύει

στο τραγούδι μου να ζήσει.

Ο νους δεν το θέλει,

προτιμά να τους λατρεύει

στων ονείρων μου τους ουρανούς.

Οι στίχοι στην πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι,

απ’ της καρδιάς βυζαίνονται το άνθος μυστικά,

μέσα στο νου φυλάγονται, σα μέσα σε κυψέλη,

κι είναι στολίδια της χαράς, της λύπης γιατρικά.

Οι στίχοι στην πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι.

Όταν γλεντούμ’ ακούραστα του γάμου τις ημέρες

κι η νύφη σέρνει το χορό μπροστά καμαρωτή,

με στίχους την παινεύουνε παρθένες συμπεθέρες

και ζωντανεύ’ η όρεξη και ο χορός κρατεί

όσο γλεντούμ’ ακούραστα του γάμου τις ημέρες.

Και είναι αυγές που αχνοπεθαίνουνε

από κάποια χαμογέλια,

και γυρεύουν κάποτε

τα ηλιοβασιλέματα

πιο μεστό ένα φέγγος υστερνόν

από κάποια πρόσωπα, άνθρωποι!

Και των μυστηρίων των τρανών

οι προφήτες κυνηγάτορες

τους χορούς των αβυσσόκοσμων

και τις αρμονίες των ήλιων

θα είδαν και θα γρίκησαν

σε οραμάτων ξάφνισμα

σα χορούς καρδιών και στοχασμών·

σαν τραγούδι που έβαλε

μέσα του ένας μουσικός θεός

λόγια από μια γλώσσα ανθρώπινη!

Αρχαίο πνεύμα αθάνατον, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού,
κατέβα, φανερώσου κι άστραψ' εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού.

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,
στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
και με τ' αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί.

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου,
αρχαίο πνεύμ' αθάνατο, κάθε λαός.

Κάποτε κάπου ἀφάνταστο τραγούδησα τραγούδι
σὲ τοῦτον τὸ σκοπό,
κάποτε, πρώτη καὶ στερνὴ φορά· καὶ δὲν τὸ βρίσκω
γιὰ νὰ τὸ ξαναπῶ.

Στ᾿ ἄδειο σεντούκι του γυρτὸς ὁ σφιχτοχέρης, ἴδιος,
πάθος, χαμός, ὢ λύπη!
Τοῦ τρέμουνε τὰ δάχτυλα σὰ νὰ μετρᾶν ἀκόμα
τὸ θησαυρὸ ποὺ λείπει.

Βαστῶ μιᾶς φλόγας τὸν καπνὸ κ᾿ ἑνὸς καπνοῦ τὸν ἴσκιο
σὲ τοῦτον τὸ σκοπό.
Κάποτε κάπου ἀφάνταστο τραγούδησα τραγούδι·
ξανὰ δὲ θὰ τὸ πῶ.

                                                 Τὰ παθητικὰ κρυφομιλήματα, 1925

Οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Ἠλιογέννητης

Κάποια ρόδα εἶν᾿ ἕτοιμα ν᾿ ἀνθίσουν

ἐδῶ κάτου κ᾿ ἐδῶ πέρα

μὲ τ᾿ ἀρχαῖα τὰ ροδοκάλια

καὶ προσμένουν τὰ καινούργια ἀηδόνια

νὰ τοὺς γλυκοκελαϊδήσουν

μέσ᾿ στὸν ὁλογάλανον ἀέρα.

Ἡ Φύσις κρύβει μέσα της

Μέγα κι ἄβγαλτον ἄχτι·

Κάτου κι ἀπάνου θάνατος,

Καὶ παντοῦ στάχτη, στάχτη.

Τὰ νέφη σὰ χαλάσματα

Σωριάζονται ὁλένα,

Τὰ δέντρα, στερνολείψανα

Ζωῆς σκελετωμένα.

Τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι

Τρέχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεύθερη, χάνεται, σχίζει

κάτου τὰ κύματα τὰ σύννεφα ψηλά,

καὶ πάει καὶ σταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίζει

καὶ μὲ τὴ θάλασσα ὁ οὐρανὸς μιλᾷ.

Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλέει δειλά,

ἀσπρίζει ἐδῶ πουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸς μαυρίζει.

Ἡ νύχτα ἐχύθ᾿ ἡ δύσις μοναχὰ ροδίζει,

ἡ μέρα εἶναι νεκρὸς ὁποῦ χαμογελᾷ.

Μὰ καὶ τῆς δύσεως σὲ λίγο φεύγ᾿ ἡ χάρη,

καὶ μέσ᾿ στὴ λίμνη μας θὰ δοῦμε τὸ φεγγάρι

ἕνα ποτάμι ὁλόχρυσο πλατὺ νὰ κάμει.

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

Σοῦ φέρνω ἀπ’ τὴ γαλάζια μου πατρίδα

κι ἀπ’ τὰ φωτοσπαρμένα της τὰ μέρη,

μιᾶς μάγισσας δουλειά, μιὰν ἁλυσίδα

ποὺ ἀνθρώπου δὲ μπορεῖ νὰ πλάσῃ χέρι.

ΜΑΪΟΣ (ἀπόσπασμα)