Βιβλιοθήκη

Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατον, αγνέ πατέρα

του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού,

κατέβα, φανερώσου κι άστραψ’ εδώ πέρα

στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,

στων ευγενών Αγώνων λάμψε την ορμή,

και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι

και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου

σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός,

και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου,

Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός.

Μ’ αρέσει το φθινόπωρο που αλλάζει στην αράδα

θωριές η φύσις κι η ψυχή καημούς με γληγοράδα,

που πριν χορτάσεις σύννεφα, κακό κι ανεμοζάλη,

πάλι γελά ο ουρανός, ο ήλιος, τ’ ακρογιάλι,

που τώρα ίσκιο λαχταράς, περίπατο κι αέρι,

και τώρα ζέστη σε γωνιά μ’ ένα βιβλίο στο χέρι.

Χειμώνας και καλοκαιριά τ’ αταίριαστο ζευγάρι,

γεννήσαν το φθινόπωρο, μονάκριβο καμάρι·

το γέλιο έχει της μάνας του, του γέρου του τα φρύδια,

κι οι δυο το θρέφουν με φιλιά και χάιδια και στολίδια.

Με το τραγούδι ολάσβηστο

και ας δείχνεσαι, και ας είσαι,

με το τραγούδι ανάτειλε,

βασίλεψε· και ζήσε,

και σβήσε· στου ύπνου αξύπνητουγειρτός το σκληρό στρώμα,

στα κρύα σου χείλη ακόματραγούδι ας πνέει, ζωή.

Αν είναι η ψυχή μέσα σου

ψυχή σαν του προφήτη,

στα μάτια ας καθρεφτίζεται

σα φως του αποσπερίτη.

Μα ξέφευγε του αμάθευτου,

ο δαίμονας ο αρχαίος, πάντα άλλος κι όλο νέος,

κι όλο άπιαστος εσύ.

Ρυθμός ας είναι ο δρόμος σου

και ο λογισμός σου ημέρα,

Ένα γαλάζιο απόκομμα, κι απάνου -μόλις τα διακρίνεις-

δυο αραχνοσύγνεφα το χάος μού φέρνουν όλου τ’ ουρανού,

και μου ξυπνά κι εντός μου η πλάση η μικροσκοπική του νου

το πρόβλημα οραματικό της απεραντοσύνης.

Στο ’να χέρι την απολλώνεια λύρα

και στ’ άλλο τ’ ουρανού τ’ αστροπελέκι·

τρικυμισμένη σου η ζωή και η μοίρα.

Απ’ το κάστρο του Λόγου σου δε στέκει

μια πέτρα στο διαβάτη να σε κράζει·

—Φήμη, εσύ κάστρο τού έχτισες, και στέκει.—

Τη Σάτιρα κι ακόμα την ταράζει

το διάβα σου, απ’ την άβυσσο η φωνή σου

τη χαρά και το θάνατο μοιράζει.

Σαν το μάρμαρο, Αρχίλοχε, της γης σου,

λαμπερή και σκληρή, δεν τη χαλάει

Χάρος κανείς τη δόξα τη δική σου.

Ολόρθη με τον Όμηρο πλάι πλάι.